“Het preutse van sociale media met bewegingen zoals Free The Nipple of Taboob vind ik een interessante contradictie in deze samenleving.”
In DE GALERIJ zetten we elke maand een creatieveling met veel potentieel virtueel in de kijker. Of het nu gaat over muziek, poezië, schilder-of tekenwerken… elk stukje kunst verdient het om gezien te worden. Vandaag in de DE GALERIJ: Nele, auteur van het boek Het Wijfje.

Hi! Ik ben Nele, een Brugse tekenaar en afgestudeerd aan LUCA Brussel in beeldverhaal met het boek Het wijfje. Dit is een gebundelde collectie strips vol humor en zelfspot. Sindsdien heb ik mijn Instagrampagina gevuld met onsamenhangende tekeningen over bloot, liefde, dagelijkse zorgen en flauwe mopjes. Een nieuw boek is in de maak. Ohja, ik geef ook al twee jaar les publiciteit.
Hoe begin jij precies met een tekening? Plan je een vast moment in of gebeurt het proces erg spontaan?
Ik werk fulltime in het onderwijs en moet dus het tekenen echt wel inplannen. Liefst op een woensdagmiddag dus. Als ik een paar dagen geen tijd gehad heb merk ik dat. Ik word rusteloos. Tekenen helpt mij ontspannen en daardoor vergeet ik even alles. Ik doodle veel maar deze tekeningen zijn ook nooit meer dan krabbeltjes of een verzameling lijnen. Ook doodle ik gezichten, enkel en alleen omdat ik dat leuk vind. Wanneer ik een tekening wil maken met een duidelijk doel of thema begint dit altijd met een schets in potlood. Daarna werk ik digitaal. Ik scan de potloodtekening en werk verder in Photoshop of Procreate. Het fijne aan dit proces is dat ook je eindresultaat nooit vast staat. Je kan nog houdingen verschuiven, compositie aanpassen, vergroten of verkleinen. Dit allemaal op een vrije, onbezonnen manier.
Wat inspireert jou ook het meeste ?
Het dagelijks leven. Ik observeer graag mensen: hoe ze reageren, wat ze vertellen… het is allemaal interessant genoeg. Ook ben ik graag bezig met onze perceptie van het menselijk lichaam. Onze lijven zijn geïdealiseerd doorheen tijden, stromingen en beeldenmakers maar wat we in de spiegel zien, is hier geen reflectie van. Ook de preutsheid op sociale media met bewegingen zoals Free The Nipple of Taboob vind ik een interessante contradictie in deze samenleving. Wat ervaren we als bloot en wat vinden we schoon naakt? Ik vind het dan ook fijn om op een hele subtiele manier atypische lichamen met bijvoorbeeld een vetrol sensueel te tekenen.
Hoe zou je zelf je stijl omschrijven?
Met enkele kernwoorden: schetsmatig, roze, nonchalant, lief, herkenbaar, zelfspot en relativering.
In je boek ‘Het Wijfje’ verken je met humor en zelfspot de verwarring rondom het vrouw worden: menstrueren, gêne, het zelfbeeld, dromen van zoenen en ga zo maar door. Is er een passage uit de bundel die voor jou persoonlijk blijft hangen?
In het boek zit een stripje met de naam Adembenemend mooi. Mieke kijkt in de spiegel en trekt haar buik in, zo lang mogelijk tot ze geen adem meer heeft want dan vindt ze zichzelf mooi. Dat is er eentje waar ik persoonlijk vandaag nog wel eens last van heb. Hoe vaak je ook lichamen van ander mensen ziet, hoe meer je relativeert en hoe schoon je echte lijf ook vindt, dat van jezelf is toch nooit wat het moet zijn. Je lichaam blijft ook veranderen. Er komen vlekjes, putjes of grijze haren bij. Je verdikt, vermagert en verdikt opnieuw. Je geeft je eigen lijf nooit de zachtheid die je andere lichamen gunt. Ik moet zelf elke dag opnieuw leren mijn lichaam waarderen en dan nog betrap ik mezelf erop dat ik voor de spiegel naar mijn poep sta te kijken.
Je verdikt, vermagert en verdikt opnieuw. Je geeft je eigen lijf nooit de zachtheid die je andere lichamen gunt.
Nele