Lou schrijft over de kleine en grote dingen uit zijn dagdagelijkse leven en welke rol zijn trans identiteit daarin speelt.
Elke maand schrijft Lou over de kleine en grote dingen uit zijn dagdagelijkse leven en welke rol zijn trans identiteit daarin speelt.
Volle blaas, leeg toilet
“Wanneer ik thuis kwam, rende ik onmiddellijk naar het toilet, want op de middelbare school was ik bang om naar de wc te gaan.” Ik ben nog niet lang wakker van een preventieve eicelpick up terwijl ik dit lees in ‘Beyond the Gender Binary’ van Alok Vaid-Menon. Een paar weken voor mijn opname had ik dit boekje besteld bij een lokale boekhandel ‘Kartonnen Dozen’. Ondertussen staat mijn blaas op springen. De verpleegster vertelt me dat het waarschijnlijk van de pijnstillende medicatie is die ze hadden toegediend. Eerder had ze me al een bedpan voorgesteld. Hoewel deze genderneutraal is, kon ik nog wel even wachten tot ze me naar de zaal brachten waar ik een normaal toilet zou kunnen nuttigen. Wanneer de druk niet meer houdbaar is, duw ik op het belletje zodat de verpleegster me kan komen helpen. Door de dringende noodzaak lijkt het een eeuwigheid te duren vooraleer ze komt om mijn infuus los te maken. Ze begeleidt me naar het dichtstbijzijnde toilet. Haar hand grijpt naar de deur waarop een vrouwelijk tekentje staat, maar deze zit half op slot hoewel niemand zich achter die deur bevindt. Oef, denk ik. Ik vraag me soms af waarom het zo bevrijdend is om toch maar het ‘juiste’ deurtje binnen te gaan terwijl beide wc’s er hetzelfde uitzien: een pot omringd door een deur en drie muren waaraan toiletpapier is bevestigd.
Ik was helemaal niet bang van het tekentje dat op de wc-deur hing, ik was bang dat andere mensen zouden denken dat ik me in het verkeerde toilet bevond.
Vroeger durfde ik net als Alok niet naar de wc gaan, behalve thuis. Het voelde niet juist om het deurtje met het vrouwelijk tekentje te openen. Eenmaal ik besefte dat ik geen vrouw ben, dacht ik te snappen waarom ik angst had om die deur te openen. Dan maar naar het mannentoilet, maar die deur durfde ik ook niet te openen. Hoe kan dit nu?
Ik was helemaal niet bang van het tekentje dat op de wc-deur hing, ik was bang dat andere mensen zouden denken dat ik me in het verkeerde toilet bevond.
Tegenwoordig zet ik steeds vaker die angst aan de kant. Mijn identiteit is geldig ongeacht wat andere mensen van mij denken. Nu stap ik met zelfvertrouwen het mannentoilet binnen, omdat deze gelimiteerde optie het beste past bij wie ik ben.
Hoewel ik als niet-binaire trans man nog steeds een genderneutraal toilet boven een binair systeem verkies, kon ik in het ziekenhuis niet onderuit aan de twee opties. Had ik maar voor die bedpan gekozen, dacht ik met ironie. Nog voor de verpleegster probeerde om het slot van het vrouwentoilet open te krijgen, greep ik zelf naar de deur van het andere toilet. Het vrouwentoilet is bezet met lucht zodat ik eindelijk naar lucht kan happen in het mannentoilet.
Volg Lou via Instagram
